Ποιός είμαι
Η εμβρυïκή μου ζωή κάνει την εμφάνισή της σε μια φτωχογειτονιά της βορειοδυτικής Αθήνας. Οι απαραίτητες εξετάσεις για τη «χαρτογράφηση» του εμβρύου ανύπαρκτες. Κι ο χρόνος αναμονής στην κοιλιά της μητέρας μου μεγάλος, τόσο ώστε να μου προκαλεί δυσφορία. Έτσι, άρχισα να φουρκίζομαι και ταυτόχρονα να μεταμορφώνομαι σ΄έναν παχύρρευστο χυλό. Έχανα πολλούς, μα πάρα πολλούς πόντους, δίχως να μπορώ να τους εξαργυρώσω μ’ ένα ξυλοφόρτωμα, μ’ ένα τόπι, με το κρυφτό, με μια ξυπολυσιά, με τους κλέφτες και τους αστυνόμους. Έστω, βρε αδερφέ, μ’ ένα βαθύ σκίσιμο στο κούτελο από τον πετροπόλεμο στα χωμάτινα τρίστρατα της συνοικίας μου. Αποφάσισα, λοιπόν, να δραστηριοποιηθώ εγκαίρως, προκειμένου να μειώσω τις πιθανότητες αποβολής και τους κινδύνους ενδομητρίου θανάτου μου. Άλλωστε, πίστευα ακραδάντως ότι η γέννησή μου πρόκειται να αποτελέσει ένα γεγονός υψίστης σημασίας που αφενός θα επηρέαζε ευμενώς τη μέλλουσα μητέρα μου και αφετέρου θα συνέβαλε τα μέγιστα στη διαιώνιση του ανθρωπίνου γένους που κινδύνευε με αφανισμό από τους εν δυνάμει νοθευτές ονείρων.
Μόλις ήρθε η ευλογημένη ώρα να ξεμυτίσω, η δύστυχη μητέρα άρχισε να πιάνει το κεφάλι της από τις ωδίνες και τα χαστούκια που της τράβηξε ο γιατρός γιατί τον είχε ξεσηκώσει άρον άρον από μια δεξίωση. Στο τέλος, δεν άντεξε και από την απελπισία της του ξέσκισε το λευκό του πουκάμισο. Κι όμως… Βρίσκομαι υπό συνεχή ιατρική παρακολούθηση μέχρι ν’ ανάψει η ενδεικτική λυχνία του «απεγκλωβισμού» μου. Απέμενε η διαδικασία λήξης του συναγερμού που είχε πλήρως ενεργοποιηθεί απ’ τη δική μου εξέγερση. Την εξέγερση ενός «εγκλείστου».
Τελικά, πριν προλάβω να συνειδητοποιήσω τι συμβαίνει και ενώ η δυσφορία μου γινόταν όλο και πιο έντονη, μέσα σ’ ένα κλίμα γενικής ευφορίας του νοσηλευτικού προσωπικού, βρίσκομαι σκαρφαλωμένος στο στήθος της μητέρας μου. Ξαναμμένος! Φουριόζος, φουριόζος! Ήθελα μονομιάς να ρουφήξω την καθημερινότητα! Με το πρώτο κλαψούρισμα ένιωσα σαν κάψουλα μουρουνελαίου. Στ’ αλήθεια, από φουριόζικες δουλειές μπορείς να περιμένεις κάτι καλύτερο;
Από τότε κύλησε καιρός. Πολύς καιρός! Κι όμως, μια ζωή θυμάμαι τη μητέρα μου να πιάνει συνέχεια το κεφάλι της από τις πίκρες και τις λαχτάρες που την κερνούσα και να μονολογεί : «εγώ παιδί σχεδίασα ή πονοκέφαλο!».
Από τότε κύλησε καιρός. Πολύς καιρός! Ωστόσο, το ανθρώπινο γένος ακόμα ερωτοτροπεί με τον κίνδυνο του αφανισμού!
Από τότε κύλησε καιρός. Πολύς καιρός! Κι εγώ σήμερα νιώθω σαν πολυβιταμινούχο συμπλήρωμα διατροφής ειδικά μελετημένο για να «σαπίζω» τις ελεύθερες ρίζες της καθημερινότητας!
Φιλιά με αντιοξειδωτική δράση στη συνιστώμενη δοσολογία.